“Χρώματα στον ουρανό”
Αρκετοί έχουμε μια ιδιαίτερη συμπάθεια για τη Μαμά Ρωσία, είτε η συμπάθεια αυτή λέγεται βότκα, είτε Γιελένα Ισιμπάγιεβα (την αγαπάμε), είτε underground διαμάντια της μουσικής της σκηνής. Οι Eastwood είναι από αυτές τις μπάντες, που αξίζει να ασχοληθείς μαζί τους, ειδικά αν σου αρέσουν τα post στοιχεία. Το δεύτερο τους πόνημα “Language of Stars” είναι τίγκα στο post στοιχείο, post progressive, post black, post experimental και τα γνωστά άγνωστα.
Το χαρακτηριστικότερο στοιχείο που αναδεικνύεται μέσα από τον δίσκο είναι ότι η μπάντα αρέσκεται στο να διοχετεύει στο μεγαλύτερο τμήμα του δίσκου μελωδία, έτσι όπως αναδείχθηκε από τους Isis στο post metal. Αυτό φαίνεται από το εισαγωγικό instrumental “Atlas Celeste”, όπου οι αρμονίες σε τραβάνε με τη μία, ενώ κάπου στη μέση δημιουργείται (σε ‘μένα τουλάχιστον) η εντύπωση, ότι δανείζεται λίγη αρμονία μέσα από το “Parallels”. Από εκεί και έπειτα τα “Language of Stars” και “Corona di Stelle” είναι οι ομορφότερες συνθέσεις του δίσκου. Ειδικά οι μελωδίες που αναπαράγονται στα πλήκτρα (στρατοσφαιρικές και βάλε) σε τυλίγουν μέσα τους, μένοντας κολλημένος σαν την βδέλλα πάνω στο σώμα.
Παράλληλα με τις μελωδίες των πλήκτρων έχεις και τις κιθάρες, οι οποίες πότε ακολουθούν το κανονικό μονοπάτι του post metal και πότε ακούγονται αμιγώς black και εκεί υπάρχει μια όμορφη σύνδεση με τα φωνητικά (που παραπέμπουν στο black). Ενώ όμως όλα αυτά είναι ωραία, αλλά και ατμοσφαιρικά, τα δύο τελευταία τραγούδια του δίσκου δεν σε κρατάνε και τόσο μέσα στο κλίμα και την ένταση που προηγήθηκε. Άσχημα δεν είναι, αλλά ίσως σε κάποια σημεία τους ξεφεύγουν. Για παράδειγμα το “Flammarion…” ξεκινάει με ένα riff που σου χτυπάει Isis (“Celestial, The Tower”), αλλά το υπόλοιπο μισό δεν σου μένει, ώστε να το αναπαράγεις μόνος σου.
Τα παλικάρια είναι νέα, αξίζουν την προσοχή όσων γουστάρουν είτε το post metal γενικότερα, είτε τους Isis και σίγουρα με τέτοιες ιδέες μπορούν να κάνουν ακόμα ομορφότερα εγχειρήματα στο μέλλον.
Ηχοχρώματα 